Moment Aeroportesh

Si humbëm kështu !?
Metrove pa ajër dhe rreze Djelli,
blloqeve me trafik të zhurmshëm.
Pa një Hënëz Prilli,
pa një mimozë,
mizërisë t’pafund të zyrave
pa një gjethe pendimi.
Ne, që midhje të gjalla
dikur përpinim buzë detit,
tani vec rrufisim kafenë e shkretë
shërbyer me gotë kartoni.

Si u tretëm kështu !?
Shkretëtirës pa shpirt të konsumit;
pa një fëshkëllime mëngjezi
poshtë ballkonit
për një siluete të njohur
me një grusht portokallesh
prej Jonit.
Ne që serenatë për vajzat
e konviktit
derdhnim lumë;
Ne, që plazhit digjeshim
për gjumë.

Si u zhdukem kështu?!
Rrugëve të kërkimit,
pa një piknik shokësh
Parkut të Shtatorit
me Raki Skrapari
përmalluar.
Pa një udhëtim studentor
vagonave të trenit pa biletë,
mbështjell me tym duhani
dhe ndonjë Loletë
Ne, që gdhiheshim
t’u qesh dhe me ‘Byronë’,
tani humorin e paskemi pa jetë.

© Copyright Shpetim Alimeta - Heathrow 2005





Për Miqtë e mi, brezit të Dhjetorit '90-të, kudo që janë...

Ne tē zakonshmit

Ne sot tē fundit u zgjuam
me pērtes kafenē e pimē,
ngadalē nē dritare rrobat nderēm
nje tavoline sterile pēr veten shtruam
banjo me avull
gatitēm me kujdes,
gazetat e tē Dielēs
shfletuam pa ndonjē kureshtje
kēpucet bojatisēm pēr nesēr.
Dhe kur dita ngrysej
Per hir tē traditēs
Ca serialē televiziv pamē
pa ndonjē qellim
Picēn e zakonshme porositēm
T’n’a e sjellin te dera,
………………………

Ne tē zakonshmit,
veshje tē njellojta perdorim
rrugēs pa u vērejtur ecim,
makina tē zakonshme ngasim,
fjalē tē pa jeta flasim,
pershtypje nuk bejmē,
kondom pērdorim gjithmonē,
nuk njohim gjitonet
dhe zakonisht nuk votojmē.

Ne tē zakonshmit
Ngrohemi nga i njējti Diell i zakonshēm
Hije mbi tokē bejme
Dhe ajer si gjithē tē tjerēt thithim
Kur lindim e kur vdesim
asnjeri s’na vēren

Ne tē zakonshmit;
Tē pazakonshēm
Jemi nē numēr

Copyrights © Shpetim Alimeta Londēr 1999

Lutja

Lutja

Ky mëngjes Riviere
atëhere,
tretur do t’jetë
Zallishtes së bregut
shkujdesje pushimesh
s’do kemi.
Kafetë dhe gazetat
do nxijnë pasdrekash
seancave të prehjes sonë të lodhur.
Kepucët e Carlit
në kishë a xhami
Godoja do vesh’.
Tek Parku i Tiranës
dashurite kur t’ndizen,
ushtarë manjakë
dhe policë të dehur,
nga dheu do mbijne.
Fjalime patetike për Besën
pabesia ka per t’i mbajtur
tek sheshi i Heroit.
Aparatet e vjedhur ‘Olimpus’
lypsave në trotuare
fotografë të shumtë diletantë
kane per t’u dhuruar
me deshirë.
Vapa e nxeht e asfaltit
kioskat mizerie
ka për t’i zhuritur në mesditë
si një ëndërr e marrë.
Ambalazhet, qeskat e pista,
kokrrat e shalqinjëve,
e gjithë hedhurinat e qytetit,
në një kortezh Disney
Bashkisë kanë për t’i kënduar
përgjat Bulevardid të Madh:
“Haleluja, hale, hale…
Haleluja, hale, hale…luja!”

Bananeshitësit e lumtur,
Viza dhe pashaporta të rreme
kanë për të shpërndarë
ligjerisht.
Dhe Ti menjëherë
Lutjen time
ke per t’kujtuar.

© Copyright Shpetim Alimeta - Dhërmi / Vlore 1994

Brenga e Panit

Brenga e Panit


Fyelli i lënduar;
Orët e tua
të tjera liqene muzash
të tjera vatra zjarri
po ndezin tani.

Zani i zemrës
përgjumjen e hime
përkedhel me zhuka
në agimin e pyllit
me Oiii

Ehh, fyelli i cobanit
me pagure tharë
epshet vajzërore
në ritmin e pyllit
vaditi pa fjalë

Tej në kallamishte
kur Era vajin hedh,
Eko shkon zbuluar
sikur është një Zanë,
sikur është një drer.

Fustani i mikeshës
sorkadhet c’i zgjoi
u avit dhe Hëna
pllajën të lulnoj

© Copyright Shpetim Alimeta - 1999 London

Kthimi

Kthimi


Haruar mbetën disqet në cep,
librat kërkush më s’i hap
si më parë,
nimfat e rrugës
rimel të hirt hutimi
hedhur syve kanë,
e buzëve të kuqe ndopak maraz

Filmat s’mbërijnë më kinemasë
për cudi
dhe miqtë e vjetër
në kafe si shoh si më parë,
Skelete stolash
mbetën mes parqeve,
simbol i një stine me kanibalë

Stadiumi i tharë nga hareja
e gjinkallat për dreq
nuk janë ngjirur;
Tregut me zhurmë
u shurdh njerëzia;
Taksistet me mjekër
të shqyejnë në turrmë.

Tek endem vetëm
rrugëve pa të njohur,
kërkoj të gjej ndonjë romancë…
Në ka dicka
që duhet mëshiruar,
është kjo shëtitore
e kjo Vjeshtë e ngrohtë.

© Copyright Shpetim Alimeta May 1998 London

Pas Telefonates

Pas Telefonatës…


Tregomë mua
sonte ma në fund!
Pse kerkon të fshehësh dëshpërmin?
Ti që dimrat drodhe me një furk,
Ti që vatrën ngrohe me një frymë

Thuam sonte
buza pa t’u dridhur
pa ofshama malli
pa mejtim,
ku është zemra jote e madhe
ku ësht shprti Yt Ilir?

Herët që pa gdhirë
kur ngrihesh,
të gatuash buken si askund;
A s’më ndih’ mua,
krejt t’marrin?
A s’më ledhaton Ti flokët
si dikur?

Kur dikush një lajm t’sjell
prej s’largu,
Kur Ti zemër merr për pak
si flutur;
A s’të duket Zoti i padhimbsur?
A s’të thyet zemra
si një gurr?!

Vitet tej përtypin shpresën,
Murret vec dëgjojnë lutjet-lumë,
Thuam sonte;
A mos t’u sos durimi?
Më rrëfe t’lutem;
C’farë në Botë
ka ‘Fund’?

© Copyright Shpetim Alimeta - 28/12/1999 London